| Administrator |
| Administrator |
|
| |
| Dołączył: 06 Mar 2009 |
| Posty: 321 |
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/2
|
| Skąd: Gdańsk |
|
|
 |
|
 |
|
Fragment
[---]
[link widoczny dla zalogowanych]
(...) "Na wizerunku znajdującym się w zbiorach Corpus Christi College w Cambridge, widzimy młodego, ładnego i nieco smutnego mężczyznę. Jest odziany w koszulę o szerokim, „bajronowskim” kołnierzyku i w klasycznym dla epoki, czarnym kaftanie ze złotymi wypustkami. Nie mamy wątpliwości, czy z portretu spogląda na nas poeta, natomiast mamy wątpliwości co do tego, czy poeta z portretu to rzeczywiście Christopher Marlowe. Poza tym jednym obrazem, innych jego konterfektów nie znamy. Znamy natomiast jego dane:
Given name: Christopher;
Family name: Marlowe;
Birth date: 1564; Death date: 1 June 1593;
Nationality: English
Family relations: Father: John Marlowe; Mother: Catherine Marlowe;
Languages: English, Latin
Education: King's school, Canterbury; Corpus Christi College, Cambridge (B.A.): 1581 to 1583; Corpus Christi College, Cambridge (M.A.) to 1587;
Religion: Atheist;
Residence: Canterbury: 1564;
Cause of death: Murder
Ostatniej pozycji w tej wyliczance, “Cause of death: Murder” a więc - morderstwu jako przyczynie śmierci poety, należy się przypatrzyć ze szczególną uwagą.
DRAMATOPISARZ
Marlowe napisał wspaniałe sztuki, takie jak „Dido, Królowa Kartaginy”, „Tamerlan Wielki”, „Faust”, „Żyd z Malty”, „Edward II”. To on, niewątpliwie jako pierwszy wprowadził do literatury elżbietańskiej biały wiersz, za co wdzięczni rodacy obdarzyli go przydomkiem „Ojca angielskiego dramatu”.
Zatem młodzieniec w „bajronowskiej” koszuli spoglądający na nas z obrazu zawieszonego w bibliotece Corpus Christi College był i poetą i dramatopisarzem lecz przede wszystkim - tajnym agentem w służbach szefa wywiadu królowej Elżbiety, sir Francisa Lorda of Walsingham oraz namiętnym a czułym kochankiem jego kuzyna Thomasa, takoż „of Walsingham”. Był więc (jakbyśmy dziś powiedzieli) gejem. Gejem, który z trwogi przed katowskim toporem roztropnie skrywał namiętności sodomity, napomykając o nich li tylko aluzyjnie w nielicznych utworach („Edward II”, kilka sonetów), co traktowano jako elementy rustykalne a starożytne więc dopuszczalne. Mniej roztropnie czynił, nie kryjąc się dostateczniej niźli należało, ze swoim bluźnierczym ateizmem, lekceważąc książąt anglikańskiego kościoła, szydząc wszem i wobec z Boga, złorzecząc Jego Synowi rozpiętemu na krzyżach i nurzając w błocie Sacrum. Czyż nie widzimy w jego danych owego nadto śmiałego jak na owe czasy: „Religion: Atheist”? Widzimy.
Szyderstwami i śmiechem znieważał Pana w Londyńskich oberżach przy Drury Lane i lupanarach panabiskupowej dzielnicy Liberty of Winchester, w kompanii wesołych a chwackich kurew, zwanych od ściągającego z nich podatki, świątobliwego alfonsa „Winchester Geese”. Biesiadował z dziwkami przy licznych szklanicach wespół z aktorską bracią i pospolitymi rzezimieszkami. Bluźnił, odmawiając Bogu Najwyższemu prawa nawet do eterycznego istnienia i sprawowania władzy ulotnego Demiurga, potwierdzonych wszak w Genesis dziełem Stworzenia (Pismo Święte Starego Testamentu), męką Baranka (Pismo Święte Nowego Testamentu) i licznymi świadectwami błogosławionych, świętych i ludzi zwyczajnie pobożnych. Nic dziwnego zatem, iże 20 maja Anno Domini 1593 nareszcie ściąga na siebie Jego sprawiedliwy gniew: pochwycony w Deptford near London przez trybunalskich pachołków odzianych w skórznie a zbrojnych w powrósła, piki i pałki, staje przed srogim obliczem lokalnej jurysdykcji pod zarzutem ateizmu, herezji, bluźnierstw i sodomii, za co grozi mu nieuchronnie miecz katowski, bo w owych czasach za takie przewiny nie miałeś sprawiedliwszego ponad śmierć wyroku. Mimo oczywistych dowodów swych zbrodni i występków, oskarżony Marlowe, lat 29, zrodzony w Canterbury z szewca Jana i gospodyni domowej Katarzyny, ludzi zacnych wielce, poczciwych i bogobojnych, ten ateusz, bluźnierca i sodomita nie będzie uwięziony; zwolniono go za kaucją, pod nakazem stawiania się raz na dobę przed obliczem trybunału w Deptford near London.
30 maja 1593 roku, w tymże Deptford, w izbie na pięterku domu zajezdnego czcigodnej Eleonor Bull, wdowy u której Marlowe mieszka od dni dziesięciu, rzekomo pijanemu i agresywnemu poecie odebrano sztylet. Miał nim paskudnie zranić jednego ze swoich trzech przyjaciół-współbiesiadników, dzielnie osuszających z pisarzem dzbany wyśmienitego Jerez lub Madeira, które „between XII and XV Centuries the city of Bordeaux belonged to England and some of the Lords and Mayors of London came from Bordeaux”. Chwilkę później, nasz poeta tym samym sztyletem otrzymuje śmiertelne pchnięcie w oczodół, deformujące nie do poznania jego piękną a natchnioną fizys barda. Miał to być akt samoobrony a mimowolnym zabójcą - imć pan Ingram Frizer, takoż gej, ateusz i a confidence man Lorda Francisa, więc i kumpel Marlowea w szpiegowskim rzemiośle lecz nade wszystko (last but not least) - jego druh serdeczny.
Wedle licznych teorii, opisana wyżej śmiercionośna bójka miała być sfingowana na polecenie właśnie Lorda Francisa a do grobu złożono ciało niejakiego Johna Penry, absolutnie zbędnego światu, purytańskiego kaznodziei, powieszonego wyrokiem King's Bench z 29 maja 1593 roku o godzinie piątej po południu a więc dzień przed śmiercią Marlowe. Ów wielebny Penry (syn Meredith Penry z Cefn-Brith; Llangamarch, Brecknock) owdowił żonę Eleonorę i osierocił cztery córki: Deliverance, Hope, Comfort i Sure-Hope. Zbiegiem cudownych okoliczności, nasz nieszczęsny Jasio-kaznodzieja był tylko rok starszy od Krzysia-szpiega i nie trzeba dodawać, że próżno dziś szukać miejsca pochówku nabożnego purytanina gdyż (jak piszą historycy)
No one knows where He was buried.
A przecież - gdzie dwa padły trupy, tam grabarz dwie mogiły kopie.
Czy Marlowe uniknął kary śmierci dlatego, że był arcyszpiegiem jednego potężnego Walsinghama i namiętnym kochankiem niemniej potężnego Walsinghama drugiego? A może głównie dlatego, że jako poeta i dramatopisarz cieszył się osobistą, wyjątkowo gorącą sympatią i opieką królowej-dziewicy? Wyraz tej opiekuńczości Elżbiety Wielkiej znajdujemy w pewnym rozkazie, zdumiewającym ówczesnych i dzisiejszych prawników, w którym monarchini zakazuje komukolwiek prowadzić dochodzenie przeciw domniemanemu zabójcy poety, sobie zostawiając wszelkie w tej materii uprawnienia! Zatem, jeśli założyć iż Marlowe nie zabito w owej pijackiej burdzie, to wówczas jest oczywiste, że nasi trzej przyjaciele-birbanci, którzy zawitali do Deptford już o świtaniu i dzień cały przepędzili z poetą na wałęsaniu się po okolicznych chaszczach, nie przybyli do zatraconej wiochy po duszę przyjaciela (która i tak uleciałaby z werdyktem trybunału) lecz po to, by ukryć w krzakach łódź. Ukryć lub wskazać poecie miejsce cumowania łodzi, którą Marlowe (Tamizą lub rzeką Ravensbourne wpadającą do Tamizy w Deptford) ucieka na czekający na pełnym morzu statek. A gdy Marlowe znika na horyzoncie, trupa wielebnego Penryego przeniesiono do owej komnaty na pięterku domu zajezdnego czcigodnej Eleonor Bull, zmasakrowano twarz nożem i ułożono na puchowych, zbryzganych posoką piernatach. Wówczas, wstępując na pokład i wywijając beretem z czaplim piórem, nasz chwacki junak woniejąc trunkiem przedstawia się kapitanowi i załodze jako Monsieur Chevalier Le Doux, prawy obywatel i syn słodkiej Francji, wielce szlachetny poddany króla Henryka IV.
IDŹMY DALEJ!
Idźmy dalej! Ów Monsieur Le Doux (a według niektórych - LeDoux) zatrzymuje się na krótko w ojczyźnie szampana, pożeraczy ślimaków i żabich udek a później osiedla na stałe w Italii, szpiegując do końca swych dni na rzecz brytyjskiej Korony, na co istnieć mają dowody w postaci odręcznych listów Marlowe pisanych z Italii a datowanych po jego rzekomej śmierci w Deptford.
Czytane ongi przez licznych świadków w tym, między innymi, przez amerykańskiego historyka, pisarza i dyplomatę Washington Irwinga, dziś mają być zatrzaśnięte na głucho w rządowych brytyjskich archiwach. Ale znana jest fotokopia przynamniej jednego z nich, obecnie znajdującego się w posiadaniu rodziny da Luchini z Padwy. I w tym przypadku nie ma pewności, czy fotokopia została wykonana z oryginalnego listu czy jest tylko umiejętnie skompilowanym na komputerze, epistolograficznym fałszerstwem. W sprawie pod kryptonimem „Marlowe”, wszystko jest niepewne, podejrzane, dziwne, wątpliwe, niejasne i niemożliwie możliwe. I prawdopodobnie nieprawdopodobne.
Padwa, 02 lutego 1594 roku.
Jego Lordowska Mość
Sir Francis Lord of Walsingham
(...) a wybrałem go, ponieważ aktor ów, lubujący się w dźwięku złota i rozkoszach łoża (nie tylko z białogłowami), będąc przytem natenczas w dość mizernym u ludzi poważaniu i nienajlepszej kondycji finansowej, mając z tego na widoku rychłe splendory i sławę a opłacony przeze mnie sowicie, zgodę na mój podstęp wyraził z ochotą, rzecz całą w tajemnicy wielkiej zobowiązując się utrzymać pod groźbą nagłej śmierci, w co łajdak znający mnie od lat ani wątpi.
Mając zatem serce i głowę tak zabezpieczone od trosk poetom właściwym, będę jeszcze sumienniej wywiązywać się z obowiązków moich w służbach dla Waszej Lordowskiej Mości przeto, przez pamięć na liczne zasługi moje błagam, by Wasza Lordowska Mość raczył przychylić się do tej mojej prośby pokornej albowiem, jak tuszę, bardzo to być może dla Anglii z pożytkiem.
Niechaj Bóg błogosławi Waszej Lordowskiej Mości!
Wierny sługa,
Ch. M.
A ZATEM?
Czy jest możliwe, że Marlowe przez cały czas od swojej sfingowanej śmierci tworzył? I jako twórca, świadom własnego geniuszu cierpiał potępieńcze męki iż płody jego umysłu pozostaną nieznane? Możliwe. Czy mógł wystawiać tam, gdzie żył i mieszkał czyli we Włoszech? Oczywiście, mógł wystawiać pod nazwiskiem jakiegoś signora Pierdulio, przystającym bardziej do wypomadowanego fircyka dmuchającego w kornet ale zważmy - któremu artyście nie zależy na podziwie najprzód we własnej ojczyźnie? I czyż nie-włoskie pióro i nie-włoski duch utworów nie zdradziłyby prawdziwej tożsamości arcyszpiega, narażając i jego samego i siatkę wywiadowczą a tym samym interes Korony na zagrożenie dekonspiracją? Wielce prawdopodobne.
Rzeczywisty kres życia naszego pisarza dramów miał nastąpić w Padwie, w roku 1627 lecz nim nastąpił, Marlowe uchodzący za Jamesa Bonda elżbietańskiego MI-5 znajduje sposób arcywspaniały na rozwiązanie swoich artystycznych demonów. Oto do kufrów dyplomatycznej poczty, którą przesyła sir Francisowi tajne owoce szpiegostwa, wkłada pakiety zawierające manuskrypty własnych sztuk, które confidence’sLorda przekazują człowiekowi z teatru The Globe. Trzeba od razu dodać - człowiekowi chciwemu i bez skrupułów, częstokroć zasilającego będących w potrzebie aktorów, pożyczkami niewysokimi ale za to na bardzo wysoki lichwiarski procencik o czym w całym Londynie głośno. Prototyp Shylocka z „Kupca Weneckiego”? I jak najbardziej! Jest zatem więcej niż oczywiste, że poza sztukami Marlowea, każda przesyłka zawierała rulon szczerego złota dla tego lichwiarza wraz z poleceniem nadawcy, by otrzymane dzieła wystawiał na deskach The Globe ale nie pod nazwiskiem Marlowea,tylko własnym. Albowiem tajemnica pewnej śmierci, miała na wieki pozostać pewną tajemnicą.
ZNAMIENNY ROK
Był więc rok 1594, gdy na deski teatru The Globe wchodzi „Titus Andronicus”, sygnowany imieniem Williama Szekspira, członka trupy aktorskiej The Globe i tegoż teatru akcjonariusza. Zdumiewające! Oto bowiem po tej godnej zapamiętania dacie 1594 objawia się istna lawina arcydzieł, dotykająca italskich tematów: „Romeo i Julia”, „Juliusz Cezar”, „Troilus i Kresyda”, „Otello”, „Koriolan”, „Kupiec Wenecki” i szereg innych. A tymczasem jak wszem wiadomo, ciżma Williama, syna rękawicznika ze Stratford nad Avonem nigdy nie stanęła w ojczyźnie Mesaliny, Cezara i wyśmienitego chianti. Skąd zatem u niego ta nagła, wulkaniczna erupcja znajomości italskich historycznych i współczesnych postaci, imion, miejsc i wydarzeń? Skąd „w temacie Italia” ta nagła płodność literackiego buhaja u nędznie wykształconego aktora? Szekspir bowiem ukończył tylko Stratfordzką podstawówkę, natomiast Marlowe był licencjatem i magistrem uniwersytetu w Cambridge (podobnie, jak wspomniany kaznodzieja, John Penry!), biegle znał kilka języków a jako szpieg przemierzył całą Europę. Szekspir nigdy nie był poza granicami Anglii (bo nie wiadomo aby był), więc skąd ta porażające znajomość i wiedza o obcych, a opisywanych w dramatach krainach u człowieka znającego jedynie Stratford i Londyn z przyległościami? Z jakich to powodów w twórczości Szekspira w ogóle zaistniał cykl „italski” i dlaczego właśnie po 1593 a nie wcześniej, powiedzmy, w roku 1590?
Dalej - epitafium Williama znajdujące się w kościele w Stratford przedstawia Szekspira z uniesioną prawą dłonią dzierżącą gęsie piórom a jego lewa dłoń trzyma pergamin. Jest dowiedzione iż w pierwotnej postaci obie dłonie spoczywały na worku ze zbożem. Wreszcie - testament kupca zbożowego Williama, urodzonego Szekspir, pozostawia jego spadkobiercom ogromny majątek, który przeszacowany dziś wyniósłby blisko milion funtów. Gotowizna, ziemia, domy, składy a nawet małżeńskie łoże, które zapisał żonie, niekochanej Annie, urodzonej Hathaway a które pono było „nie najpierwsze”; więc pozostawił wiele. Jednak zdumienie budzi fakt, że pośród owych znakomitych legatów geniusza światowej literatury, na próżno szukać choć jednego rękopisu spośród mnogości podobno napisanych arcydzieł a dodatkowo, testament nie wymienia w ogóle jakiejkolwiek książki.
Powtórzę, bo warto i trzeba powtórzyć: był rok 1594, gdy na deskach teatru The Globe wystawiono „Titusa Andronicusa”, sygnowanego imieniem Williama Szekspira, członka trupy aktorskiej i tegoż teatru akcjonariusza. I dopiero po tej dacie: 1594, objawia się (niczym deus ex machina) potok literackich arcydzieł dotykający italskich tematów: „Romeo i Julia”, „Juliusz Cezar”, „Troilus i Kresyda”, „Otello”, „Koriolan”, „Kupiec Wenecki” i wiele, wiele innych. Tym samym nasz zacny lichwiarz, aktor i rymopis z zapyziałego miasteczka, przechodzi do historii literatury światowej jako William Shakespeare, Łabędź znad Avonu; najwybitniejszy dramatopisarz w dziejach ludzkości, stawiający napis Gentleman przed a Esquire po nazwisku. Albowiem tajemnica pewnej śmierci, miała pozostać pewną tajemnicą.
Jeśli cała ta historia jest wyłącznie intelektualną grą, gigantyczną prowokacją i bezczelną hucpą żerującą na taniej sensacji, chciałbym zobaczyć jeden bezsporny dowód na to, że Christopher Marlowe nie napisał „Szekspira”. Albo znacznie prościej: pokażcie mi jeden jedyny bezsporny dowód na to, że William Szekspir napisał cokolwiek.
Bo czyż jest możliwe inne logiczne wytłumaczenie poza tym, iż to Marlowe był „prawdziwym Szekspirem” a nie Szekspir? Tak, jest; aczkolwiek i ono niepewne. Otóż jest wysoce prawdopodobne, że William Szekspir i Christopher Marlowe to jedna i ta sama osoba, występująca równolegle i równocześnie pod dwiema różnymi postaciami i dwoma różnymi nazwiskami, w dwu dziejących się równocześnie i równolegle, alternatywnych światach. Bowiem, jak powiada Heidegger w swoim „Sein und Zeit”:
Czas nie "jest" obecny ani w podmiocie, ani też w przedmiocie; nie „jest” też wewnątrz bytu ani na jego zewnątrz; "jest" on "wcześniej" od wszelkiej subiektywności oraz obiektywności, albowiem stanowi warunek możliwości nawet dla owego "wcześniej".
No dobrze, ale cóż począć z faktami, że Szekspir i Marlowe żyli i tworzyli w tym samym czasie? Wszak dowody na to, że znali się i konkurowali ze sobą są niewątpliwe. Wyjaśnienie tkwi w efektach związanych z zaburzeniami zakrzywionej czasoprzestrzeni modeli kosmologicznych oraz z czarnymi dziurami, właściwościach superstrun, tunelami czasoprzestrzennymi a także w zakrzywionych promieniach światła i innych zjawiskach o których Szczególna Teoria Względności Einsteina mówi, że jeśli dwaj obserwatorzy znajdują się w dwóch różnych układach odniesienia, pomiędzy którymi istnieje ścieżka czasowa i obserwują oni dwa różne zdarzenia (A i B), pomiędzy którymi istnieje tylko ścieżka przestrzenna to wówczas (stosując zasady STW) można dowieść, że dla obu obserwatorów zdarzenia A i B mogą następować w różnej kolejności czasowej. Pierwszy Obserwator może widzieć zdarzenie A jako pierwsze, zaś Obserwator Drugi może widzieć jako pierwsze zdarzenie B. Wynika stąd, że pojęcie równoczesności jest względne, bo choć dwa zdarzenia są równoczesne dla jednego obserwatora, to wcale nie muszą być takie dla drugiego obserwatora. Bo nie wiadomo, aby było inaczej." (...)
[- - - ]
. |
|
